Doctor Strange, 2016 / 115 dk

Doctor Strange, Marvel sinema evreninde geçen on dördüncü film. On dört! Güncel filmleri takip eden standart bir sinema seyircisiyseniz hepsini izlediniz. Ben de izledim. (Belki Edward Norton’lı The Incredible Hulk hariç; onu kimse izlemedi.)

Bu noktada, Marvel’ın sekiz yıldır evire çevire kullandığı “süper kahraman formülü”, seyirciyi şaşırtacak numaralarını tamamen tüketti diyebiliriz. “Beklenmedik bir süper güce kavuşan sıradan bir adam, dünyayı mutlak bir sondan kurtarır,” ile “Süper gücü (ve önceki filmden hatırlamanız gereken karmaşık bir geçmişi) olan adam dünyayı mutlak bir sondan kurtarır,” arasında gidip gelen basit bir formül! Üstelik görsel açıdan karşılaştırdığınız zaman da, Marvel filmleri çoğu zaman X-Men serisinin – ve hatta DC filmlerinin – fersah fersah gerisinde; tüm seriye televizyon filmlerini andıran gösterişsiz bir estetik anlayışı hâkim.

Durum böyle olunca, Doctor Strange ve geçen seneki Ant-man gibi yeni karakterler, seyirciyi en azından farklı bir yerlere götürmeyi başardıkları için gözümüzde kıymetli oluveriyorlar.

Nitekim Benedict Cumberbatch’li Doctor Strange, aslında “Doktor House Matrix’e giderse ne olur” şeklinde özetlenebilecek basit bir hikâyeden, görsel açıdan soluk kesici ve halüsinatif bir sinema deneyimi yaratmayı gayet iyi başarıyor. Hızla geçiveren iki saatin sonunda aklınızda Benedict Cumberbatch’in kim bilir kaçıncı kez oynadığı “ukala dahi” rolü veya Rachel McAdams’ın “ana kahraman için endişelenen güzel kadın” karakteri değil, kaleydoskopik şehir manzaraları, astral kavgalar, sihirli portallar ve zaman büken büyüler kalıyor.

Belki de artık bir Marvel filminden daha fazlasını beklememek gerek zaten.