Arrival, 2016 / 116 dk

“Kâinatın bilinmeyenlerini keşfetmek” temalı hafif mistik bilimkurgu filmlerine karşı ayrı bir zaafım var. Prometheus’u beğenen sayılı kişiden biriyim sanırım, öyle diyeyim! Evrende yalnız olmadığımıza dair içten içte beslediğim inancı, ancak Hollywood’un büyük bütçeli fantezileriyle tatmin edebiliyorum galiba. Zira bu konuda herhangi bir bilimsel bulgudan o kadar yoksunuz ki, beyazperdede izlediğimiz en uçuk teori bile, aslında “ya gerçek olsaydı?” sorusunu düşündürtüyor seyirciye.

Durum böyle olunca, Arrival’ı Ağustos’ta yayınlanan ilk kısa fragmanından beri büyük bir merakla bekliyordum. Bunda genel bilimkurgu merakımın yanı sıra, yönetmen Denis Villeneuve’ün de etkisi büyüktü – Sicario 2015’in en iyi, en kıymeti bilinmeyen filmlerinden biri değil miydi cidden?

Kanadalı yönetmenin yeni filmi Arrival, Sicario’nun tüyler ürpertici anlatı tutarlılığından ve nefes almayı unutturan aksiyon/gerilim sekanslarından yoksun olsa da; yılın iyilerinden sayılabilecek, ağırbaşlı bir bilimkurgu olarak çıkıyor karşımıza. Devasa, dünya dışı cisimlerin dünyanın on iki farklı noktasına iniş yapmasıyla başlıyor film. Farklı devletler bu olağanüstü durumu halkları galeyana getirmeden – ve kendi çıkarlarına göre – kontrol altına almaya çalışırken, herkesin cevaplamaya çalıştığı tek bir soru kalıyor: “Neden geldiler?” Bu insanüstü varlıklara anlamlı iletişim kurma çabaları sırasında, dilbilimci Louise Bank devreye giriyor (Amy Adams).

Günümüz bilimkurgu / fantezi filmlerinin iki büyük handikabı var. BİR: Cevaplayabileceğinden daha fazla soru sormak. İKİ: Filmin kendi kurgusal mantığı içinde açıklanamayan soruları, “sevgi” ve “insanlık” gibi metafiziksel konseptlerle yanıtlamaya çalışmak. Bu günahlara maalesef Arrival da yaklaşıyor, ancak neyse ki Interstellar kadar ileri götürmüyor. Son derece merakla izlenen ve finalinde tatmin eden bir film olduğunu düşünsem de, beklediğimiz kusursuz hard science fiction örneği olmadığı apaçık ortada.