Aşağıdakilerden hangisi doğada en nadir görülür? A) Anadolu parsı B) Akdeniz foku C) Mango’dan dört dakikada çıkabilen kız D) Yediği haltlar yanına kâr kalmayan AKP bakanı E) Johnny Depp ve/veya Helena Bonham Carter’ın komik bir şapka ve beyaz surat makyajıyla acayip ve/veya cool davranışlarda bulunmadığı bir Tim Burton filmi.

Muhtemelen hepiniz doğru cevabı bildiniz. Ama bugün, uzun yıllardan beri ilk kez farklı bir şeyler yapmaya yeltenen Tim Burton’dan bahsedeceğiz.

Big Eyes, Burton’ın neredeyse diğer bütün filmleri gibi, “çarpık bir fantezi dünyasına sürreal bir yolculuk” DEĞİL. Yaşamış gerçek karakterlerin tamamen gerçek hikâyesini, Burton’dan beklemediğiniz gerçekçi ve sade bir üslupla izliyoruz. Hem Burton’ın, hem de sadık seyircilerinin son derece ihtiyacı olan, hoş karşıladığımız ve açıkçası gecikmiş bir değişiklik.

Ama elinden oyuncaklarını aldığınız zaman da aynı yaratıcı enerjiyi yakalayabiliyor mu; işte orası tartışılır.

Amy Adams’ın canlandırdığı Margaret, tek çocuklu bekâr bir anne olarak yeni bir hayata adım atarken, kendisi gibi ressam olan Walter Keane (Christoph Waltz) ile tanışır. Margaret’in büyük gözlü çocuk portreleri sanat çevrelerinde hızla meşhur olacaktır; ancak Walter onu “kadın ressamların eserlerinin satılmadığına” ikna eder ve portreleri kendi ismiyle pazarlar. Renkli karakterinin yardımıyla kısa sürede büyük şöhrete kavuşan Walter ve sanatını kapalı kapılar ardında gizlice icra etmeye mecbur kalan Margaret arasında bir gerginlik doğar.

Big Eyes filminin iki problemi var. Birincisi, senaryoyla ilgili: Özellikle Amy Adams’ın karakteri, filmin duygusal belkemiğini oluşturmakla sorumlu tutulmuş ama bunu hak edemiyor. Margaret’in iç dünyasıyla ilgili cevaplanmayan çok soru var (Resimlerindeki karanlık ve hüzünlü ton nereden geliyor? Kaçarak terk ettiği ilk kocası onda ne gibi travmalar bıraktı? Zamanında bu kaçışı gerçekleştirecek kadar cesaret göstermesine rağmen yeni kocasına nasıl bu kadar kolay boyun eğebiliyor?). Anlatılan kadarı bu karakter hakkında umursamanıza yetmiyor.

İkinci problem, aslında kısmen birincisinden kaynaklanıyor. Christoph Waltz’ın karakteri Walter Keane filmi yutuyor. Waltz bu abartılı, sinir bozucu, yüksek perdeden karakteri, sineğin yağını çıkarırcasına, eze eze, gözümüze soka soka, önüne çıkan her şeyi yutarak oynuyor. Ortaya yılın en rahatsız edici oyunculuk performanslarından biri çıkıyor.

Tim Burton’ın durumunu hüzünlü buluyorum: Rahat ettiği bölgenin biraz dışına çıksın istedik ama çıkınca da yadırgadık sanki. Yine de bunun doğru bir adım olduğunu savunanlardanım; çünkü gerçekten bir “ah şu çılgın Johnny Depp <3” filmi daha izlemek istemiyordum.

10 üzerinden 5