“Niye film izleriz?” diye sordunuz mu hiç?

Film izlemek bir kaçıştır; pencereler açar, görmediğiniz yerler, insanlar ve hikâyelerle tanıştırır. Nihayetinde mutlu eder. “Mutlu son” ile bitmesi önemli değildir. Müthiş acıklı bir film bile, düşündürdüğü ve hissettirdiği şeyler için (veya bazen sadece o filmi sonuna kadar izlemeyi başardığınız için!) sizi mutlu edebilir.

Ama her zaman öyle olmuyor.

Bazen öyle filmlerle karşılaşıyorum ki, hayattan nefret ettirme düzeyinde, gece-gözüne-uyku-girmesin derecesinde, göğsümde günlerce kalkmayasıca bir yumrukla, düpedüz, saf ve sadece mutsuz oluyorum.

Julianne Moore’un erken yaşta Alzheimer hastalığına yakalanan bir dil profesörünü canlandırdığı Still Alice, bu filmlerden biri.

Hakkında fazla bir şey söylemeyeceğim. Korkutucu bir hastalık hakkında, acıtan bir film. Amour’un güzel ve yakışıklı insanlarla yeniden çevrilmiş versiyonu diyelim! Kötü değil. Julianne Moore En İyi Kadın Oyuncu Oscar’ını alacak. Mecburen.

Kırk yaşın üstünde kimsenin bu filmi izlemesini tavsiye etmiyorum.

İlla yıpratıcı bir mutsuzlukla muhatap olmak istiyorsanız, iş çıkış saatlerinde otobüs bekleyin, kabuğu kapalı Antep fıstığını dişinizle açın, Internet Explorer kullanın, genel sağlık sigortası borcunuzu ödeyin, Karatay diyeti yapın, cepten arayan “emniyet müdürüne” kredi kartı bilgilerinizi yollayın, Ferhat Göçer dinleyin, AKP’ye oy verin, ama bu filmi izlemeyin.

10 üzerinden 5,5